( ( ကဗ်ာ ေတြ ငုိတဲ႔ေန႔ ( ည) ) )

သူ ေၿပာတဲ႔ အခ်ိန္ က သုံးနာရီ

တစစ နဲ႔ ေက်ာ္လြန္

ဘုရားႀကီး နာရီစင္ နဲ႔ ခုိေလးေတြက အစ

ငါ ကုိ ႀကည္႔ၿပီ ရယ္ေနၿပီ။

အခ်ိန္ က ေလးနာရီခြဲ

တရွဲရွဲ နဲ႔ ႏွလုံးသား က

ေခြ်းသီးေခြ်းေပါက္မ်ားေႀကာင္႔

မီးခုိး တလူတလူ နဲ႔ အသံေတြေတာင္ ၿမည္ဟီးေနၿပီ။

" နင္ စိတ္ဆုိးလား တဲ႔ "

အစ္႕႕႕႕အင္

မဆုိးပါဘူး၊

ဒါေပမဲ႔

မေသမခ်င္း အက္ နဲ႔ အထုိးခံေနရတဲ႔

ႏွလုံးသား က ညည္းၿငဴေနေတာ႔

၀မ္းနည္းစြာ ငုိေႀကြးမိတာေပါ႔။

" ေအးေပါ႔ေလ "


" ဘယ္တတ္ႏူိင္ပါမလဲ "


ကုိယ္ ရုပ္ ကုိယ္ ေတာင္ မွန္ထဲ ၿပန္မႀကည္႔ရဲ႕တဲ႔ ငါ က

ေရႊမွဳံေတြ စား ေပါက္ဖြားလာတဲ႔


နတ္သမီး တစ္ပါး ကုိမွ

တမ္းတမ္းတ စြဲလန္းေနေတာ႔လဲ

ကုိယ္ အဆင္႔ ကုိယ္ နားမလည္ တဲ႔ အသည္း

ကြဲတာေတာင္ နည္းေသးတယ္။

ဒီည႕႕႕႕႕

အကြဲအၿပဲမ်ားနဲ႔ ႏွလုံးသား ကုိ

ရမ္ တစ္ခြက္ နဲ႔ ဖာေထး (ေဆး) ရင္း

တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႔ ည ရဲ႕ အလည္

လြမ္းခ်င္း ေတြ နဲ႔ စီးခ်င္းထုိး

ကံဇာတာ ဘူ၀င္ေနတဲ႔ ႏွလုံးသား

အရႈိက္တည္႔တည္႔ အထုိးခံလုိက္ရ

နာလန္ ထဖုိ႔ ႀကဳိးစားေပမဲ႔

တေၿဖးေၿဖး နဲ႔

ႏွလုံးသား က အသက္ေတာင္ ငင္ေနတယ္။

၀မ္းနည္းစြာ နဲ႔ ငုိခ်င္း ေတြ ခ်

ႏွလုံးသားနာက်င္ေနသမွ်

လက္ေတြ က မွင္ရည္ထြတ္ရ

ရင္အိမ္ ေတြ ၿပဳိၿပဳိက်

ဒီည ႕႕႕႕႕႕
ကဗ်ာ ေတြ ငုိေနႀကတယ္။